The Conjurer is vrij vertaald een illusionist, fakir,of tovenaar. Iemand die de realiteit ombuigt. Binnen die context dienen we volgens mij Dana Cooper te plaatsen, als magiër. Als liedjesschrijver creëert hij een omstandigheid die afleidt, en ons doet afdwalen naar zijn wereld, of althans de wereld die hij beschrijft in de 13 nummers van dit album. The Mysterious Man of Mellifluous Melody is schertsend als subtitel toegevoegd. Niet alleen spreekt deze Texaan mij tekstueel zeer tot de verbeelding, maar hij weet zijn instrumenten bovendien ongenadig te laten gelden. Zijn gitaar weet deze singer songwriter als geen ander op zijn donder te geven. Ook zijn mondharmonicaspel is letterlijk muziek voor mijn oren, alsof hij test of zijn songs voldoende levensvatbaar zijn. Heerlijk gewoon, om weer eens iemand te horen die niet bang is zichzelf te laten gaan. Een rasartiest die weet hoe hij een publiek kan vermaken.

The Conjurer is kwalitatief een zeer buitengewoon werkje, beslist eentje die veel aandacht verdient. Onder zijn collega’s verdient Dana al jaren een ongenaakbare reputatie. Mijns inziens is de tijd rijp dat deze vakman ook binnen ons land als zodanig erkend gaat worden. De diverse nummers zijn van een hoog gehalte, en illustreren als nooit tevoren waarin de kracht van Dana’s songschrijverschap schuilt gaat. De nummers zijn helemaal af. De productie (Thomm Jutz & Dana Cooper) van dit album is zeer sterk. Zeer gedreven en vakkundig, nergens bespeur ik de angst om fouten te maken. The Conjurer is een openhartig product, en durft door de getoonde eerlijkheid risico’s te nemen. Toch blijft de man lekker zichzelf. Een plaat die barst van de muziek.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Dana Cooper was door zijn akoestische CD Roughly Speaking, en volgde daarna zijn werk systematisch. Zijn debuut plaat was een van de laatste LP’s die verscheen op Jac Holzman’s fameuze label Elektra. Uiteraard heb ik die plaat ook gekocht, al was het alleen al om de aanwezigheid van coryfeeën als Russ Kunkel, Jim Gordon, Leland Sklar en Al Perkins. Deze plaat uit 1973 is nog niet op CD verschenen, maar komt zeer binnenkort beschikbaar op Dana’s homepage als download.  Ander obscuur materiaal zal bovendien volgen, althans dat is de intentie. Een voorproefje van dat album tref je hier alvast aan in de vorm van een alternatieve versie van het schitterende nummer Jesse James, terwijl een nieuw liedje als Lauch eveneens een ongekend warme lading bij zich draagt. Voor iedereen die Dana Cooper’s muziek nog niet kent kan ik The Conjurer overtuigd aanbevelen. Een plaat waar je niet snel klaar mee bent.

Niet voor iedereen is een hoes relevant. Zelf behoor ik niet tot die categorie. De sfeer van de hoes voegt wat mij betreft toe aan de magie van een album. The Conjurer deed mij meteen denken aan de vijftiger jaren strip Oscar & Isidoor door de fransman F.A. Breysse. Het is slechts een kanttekening, en is als kwalificatie subjectief, maar het gaf mij een positieve impuls.(SMP)